South Africa adventure tour 3 - 17 October 2015
29/9/2015
Eftir langt og strangt ferðalag erum við hjónin mætt til Höfðaborgar. Áttum part úr degi í þeirri fallegu borg Amsterdam þar sem við gengum um og skoðuðum mannlífið en fórum snemma að sofa þar sem það átti að vakna undir morgunn og leggja íann til Suður Afríku. Ferðalagið gekk vel en langt 11klst flug og 2ja tíma auka bið fyrir brottför í flugvélinni var erfitt og þreytandi en allt gekk vel og þegar við lentum tók á móti okkur ungur maður Werner að nafni og lóðsaði okkur á hótelið. Þessi Werner verður einn af leiðsögumönnunum þremur sem munu fara með okkur í ævintýraferðina sem hefst um helgina. En í deginum í dag eyddum við að skoða gamla bryggjuhverfið hér í Höfðaborg og verður að segja eins og er að mannlífð var töluvert litaðra en maður er vanur og mikið líf og gleði var alls staðar þar sem við fórum um. Hótelið okkar, Ocean View House at Camp bay stendur alveg undir væntingum og erum við með sannkallað room with a view þar sem Atlantshafið er við bæjardyrnar og mjög svo huggulegt og snyrtilegt umhverfi hér allt um kring. Í kvöld fórum við á frægan pizzastað með meistarakokk og Sverrir fékk sér pizzu með smoked pulled pork og var mjög ánægður meðan Herdís fékk sér lasagna að hætti hússins og bara gott. Bestu kveðjur heim..Sverrir og Herdís
1/10/2015
Við vöknuðum snemma þennan daginn, afmælisdag Herdísar og fórum og ætluðum að gera vel við okkur í morgunmat, fá okkur egg og beikon og þar sem við sitjum þá komu þjónarnir með ískalt kampavín og sungu fyrir okkur. Þarna var á ferðinni óvæntur afmælisglaðningur frá Chris leiðangursstjóra ferðarinnar sem hefst um helgina og sló hann alveg í gegn með þessari sendingu. Við buðum öllum í salnum að njóta með okkur þar sem við sáum ekki framá að geta klárað flöskuna ein og óstudd svona snemma dags og fékk Herdís afmælissöng í þakkarskyni Herdís var með það á óskalistanum að eyða deginum á golfvelli og var brunað á Royal Cape golf club og áttum við þar góðan hring en þegar við vorum að klára 9undu þá kom steypiregn og þvílík og önnur eins rigning og það var tekið hlé og farið inn í lunch og svo haldið áfram. Fínn völlur, sléttur og með fullt af trjám svo eitthvað af boltum fóru út og suður eins og gengur í þessu sporti :). Á leiðinni til baka var farið á kaffihús því það er ekkert afmæli nema með kaffi, köku og alles. Um kvöldið fórum við á virkilega fallegan veitingastað sem Sverrir hafði fengið góða umsögn með, Azure, en þar fengum við mat á heimsmælikvarða og ekki spillti fyrir að horfa á sólina setjast niður í flóann á meðan við sátum þarna. Atlantshafið er hér beint fyrir framan gluggann á herberginu okkar og þarna sigla stór skip framhjá reglulega og höfum við aðeins verið að lesa okkur til um siglingar Portúgala sem fóru manna fyrstir fyrir Góðrarvonarhöfða en þessi siglingaleið var svo mikilvæg fyrir viðskipti fyrri alda við Austurlönd fjær. Eins er gaman að lesa um það að þegar fyrsti portugalinn steig hér á land í Suður Afríku 1488 þá voru hér ekki blásvartir menn heldur hottintottar, lítið og koparlitað fólk. Það er mikil saga hérna og vonandi getum við póstað einhverju skemmtilegu inn í ferðnni en wifi samband getur verið stopult en kemur í ljós. bkv heim. Herdís og Sverrir
3/10/2015
iÍ dag laugardag eru ferðalangarnir sem ætla með okkur í ferðina að mæta til Cape Town og verður lagt í ann í fyrramálið en fyrst munum við hitttast í kvöld og borða saman og kynnast aðeins hvort öðru fyrir þessa 13 daga ferð. Fyrsti leggur á að vera um Góðrarvonarhöfða og við erum að vonast til að fá bjartan dag því þetta svæði á að vera fallegt og svo mikil saga þarna. Hjólalega séð verður dagurinn frekar léttur og mest á malbiki til að venja þá sem ekki eru vanir við vinstri umferðina og taka út hjólin ofl.
Þegar við komum til Cape Town, leigðum við okkur bíl til að komast um í borginni þessa 4 daga sem við höfðum fyrir ferðina. Sverrir kallaði bílinn saumvélina því hann er víst eitthvað vanari krafmeiri bílum en Herdís var hæstánægð að hafa svona lítið öflugan bíl því það var alveg nógu skrýtið að sitja öfugum megin í bílnum og vera á „vitlausum“ vegahelmingi svo ekki sé ekki talað um hringtorgin ! En þetta var bara til að auka skemmtanagildið á svona frídögum og skottuðumst við um á saumavélinni út og suður og skoðuðum nánasta umhverfið hér í Cape Town. Þó nokkrum sinnum var Sverrir sestur í farþegasætið og Herdís að stíga inn í bílstjórasætið, - það getur verið erfitt að breyta út af vananum. Eins og sannir ferðalangar fórum við upp á Table Mountain og mættum þar undir hádegi og töluverð röð var í miðasöluna en þetta er mjög vinsælt hjá túristum að fara þarna upp enda einfalt og þægilegt. Kláfurinn var 4 min upp rúmlega 1000 metra hátt fjallið og þar uppi er þjóðgarður sem kom okkur verulega á óvart fyrir utan hið stórkostlega útsýni til allra átta. Þeir kunna þetta þarna í Suður Afríku, fallegir steinstígar, gróður og allt svo vel skipulagt, smekklegg skilti með sögu og öðrum nytsamlegum upplýsingum. Það er tekið fram að ef það heyrist í lúðri þá eiga allir að fara niður því það getur orðið vindasamt þarna á toppnum en nú þegar við erum hér 3. okt er vor í Suður Afríku og skv. heimamönnum er vorið frekar kalt en síðustu dagar hafa verið frá 12-17 stiga hiti og ekki mikil sól. Annars hefur það vakið eftirtekt okkar hvað fólk hér er brosmilt og vill veita góða þjónustu. Alls staðar flott fólk og bílar hér við ströndina en vissulega erum við líka búin að sjá útigangsfólk en það er í miklu minni mæli en t.d í New York. Það kostar ekki mikið að fá sér kaffi eða fara út að borða. T.d fórum við í 2 kaffi og vöfflur í gær og kostaði það heilar 500 kr fyrir okkur bæði og 2 rétta máltíð með vínglasi var rúmar 5.000 kr. fyrir okkur hjónin.
Að sjálfsögðu urðum við líka að fara út í Robben Island en það má enginn koma hingað til Cape Town án þess að sigla yfir og drekka í sig söguna og tók siglingin 15-30 min, fór eftir því hvaða bát maður lenti í. Þegar þangað var komið fórum við í litla rútu og fengum við sérstaklega góðan ungan leiðsögumann sem fór vel yfir allt sem fyrir augu bar og sagði okkur frá mörgu og sögu eyjarinnar aftur í aldir. Það voru Hollendingar sem skýrðu eyjuna en robben þýður selur svo hún heitir Selaeyja. Leiðsögumaðurinn auðveldaði okkur að skilja hvað mörg mannréttindabrot voru framin þarna og hvað allir þeir pólitísku fangar sem var haldið þarna máttu þola í harðri vist en útá við voru þeir sýndir m.a. sauma út meðan staðreyndin var sú að þeir voru hafðir í grjótnámum ofl. Svo fórum við í göngu um fangelsin og þar fór með okkur fyrrverandi pólitískur fangi sem var orðinn gamall maður og hafði bara setið inni í 6 ár að eigin sögn. Hann talaði af reynslu og sagði vel frá. Það var virkilega áhugavert að fara þarna um og sjá svo strandlengjuna á Cape Town hinum megin og setja sig í spor Bartolomeu Dias sem kom siglandi að norðan frá Portúgal í leit að austurlöndum fjær.
Meira fljótlega.
Kveðja, Herdís og Sverrir
Þegar við komum til Cape Town, leigðum við okkur bíl til að komast um í borginni þessa 4 daga sem við höfðum fyrir ferðina. Sverrir kallaði bílinn saumvélina því hann er víst eitthvað vanari krafmeiri bílum en Herdís var hæstánægð að hafa svona lítið öflugan bíl því það var alveg nógu skrýtið að sitja öfugum megin í bílnum og vera á „vitlausum“ vegahelmingi svo ekki sé ekki talað um hringtorgin ! En þetta var bara til að auka skemmtanagildið á svona frídögum og skottuðumst við um á saumavélinni út og suður og skoðuðum nánasta umhverfið hér í Cape Town. Þó nokkrum sinnum var Sverrir sestur í farþegasætið og Herdís að stíga inn í bílstjórasætið, - það getur verið erfitt að breyta út af vananum. Eins og sannir ferðalangar fórum við upp á Table Mountain og mættum þar undir hádegi og töluverð röð var í miðasöluna en þetta er mjög vinsælt hjá túristum að fara þarna upp enda einfalt og þægilegt. Kláfurinn var 4 min upp rúmlega 1000 metra hátt fjallið og þar uppi er þjóðgarður sem kom okkur verulega á óvart fyrir utan hið stórkostlega útsýni til allra átta. Þeir kunna þetta þarna í Suður Afríku, fallegir steinstígar, gróður og allt svo vel skipulagt, smekklegg skilti með sögu og öðrum nytsamlegum upplýsingum. Það er tekið fram að ef það heyrist í lúðri þá eiga allir að fara niður því það getur orðið vindasamt þarna á toppnum en nú þegar við erum hér 3. okt er vor í Suður Afríku og skv. heimamönnum er vorið frekar kalt en síðustu dagar hafa verið frá 12-17 stiga hiti og ekki mikil sól. Annars hefur það vakið eftirtekt okkar hvað fólk hér er brosmilt og vill veita góða þjónustu. Alls staðar flott fólk og bílar hér við ströndina en vissulega erum við líka búin að sjá útigangsfólk en það er í miklu minni mæli en t.d í New York. Það kostar ekki mikið að fá sér kaffi eða fara út að borða. T.d fórum við í 2 kaffi og vöfflur í gær og kostaði það heilar 500 kr fyrir okkur bæði og 2 rétta máltíð með vínglasi var rúmar 5.000 kr. fyrir okkur hjónin.
Að sjálfsögðu urðum við líka að fara út í Robben Island en það má enginn koma hingað til Cape Town án þess að sigla yfir og drekka í sig söguna og tók siglingin 15-30 min, fór eftir því hvaða bát maður lenti í. Þegar þangað var komið fórum við í litla rútu og fengum við sérstaklega góðan ungan leiðsögumann sem fór vel yfir allt sem fyrir augu bar og sagði okkur frá mörgu og sögu eyjarinnar aftur í aldir. Það voru Hollendingar sem skýrðu eyjuna en robben þýður selur svo hún heitir Selaeyja. Leiðsögumaðurinn auðveldaði okkur að skilja hvað mörg mannréttindabrot voru framin þarna og hvað allir þeir pólitísku fangar sem var haldið þarna máttu þola í harðri vist en útá við voru þeir sýndir m.a. sauma út meðan staðreyndin var sú að þeir voru hafðir í grjótnámum ofl. Svo fórum við í göngu um fangelsin og þar fór með okkur fyrrverandi pólitískur fangi sem var orðinn gamall maður og hafði bara setið inni í 6 ár að eigin sögn. Hann talaði af reynslu og sagði vel frá. Það var virkilega áhugavert að fara þarna um og sjá svo strandlengjuna á Cape Town hinum megin og setja sig í spor Bartolomeu Dias sem kom siglandi að norðan frá Portúgal í leit að austurlöndum fjær.
Meira fljótlega.
Kveðja, Herdís og Sverrir
9/10/2015
Þá rann dagurinn upp ! Fyrsti dagurinn okkar á mótorhjólinu í þessu spennandi landi og nýtt ævintýri framunda. Spennan var búin að vera að aukast hægt og rólega undanfarna daga og átti Herdís pínulítið erfitt með að sofna í nóttina áður. Kvöldið áður fórum við allur hópurinn út að borða, - eða það hélt ég, - til að hrista hópinn saman og kynnast pínulítið. Madam Zingara heitir staðurinn og er einkennileg blanda af veitingastað, cirkus, söngskemmtun og diskóteki ! Já, það er frekar erfitt að ímynda sér svona stað, en hann er til og við fórum semsagt þangað og höfðum mikið gaman að. En hópurinn okkar samanstendur af skemmtilegu fólki og erum við tveir Íslendingar, einn þjóðverji, einn Hollendingur, tveir Suður Afríku menn, og átta Svíar. Góð blanda sýnist mér og áttum við saman skemmtilegan túr í dag. Ferðinni var heitið niður á Góðravonarhöfða, ( Cape of good hope ) sem er einn merkasti tangi Suður Afríku. Ekki sá syðsti, en sá sem alveg á "horninu" sunnan og vestanmegin. Það er þarna sem Atlandshafið og Indlandshafið mætast og þótti nokkuð erfið siglingaleið þarna fyrir hornið vegna vályndra veðra og erfiðra hafstrauma. Veðrið lék við okkur í byrjun dags þegar við lögðum af stað eftir að hafa sótt hjólin okkar niður í bæ. Sólin skein og vindurinn straukst létt um vanga. Eftir því sem við nálguðumst höfðann, þá varð veðrið meira og meira íslenskt, þ.e. vindurinn jókst og rigningardropar létu sjá sig. En hitastigið var ágætt þannig við nutum ferðarinnar vel. Heimsóknin á þennan magnaða stað var sérstök og áhrifamikil, sérstaklega þegar maður er búinn að lesa sig aðeins til um söguna um þennan stað og þegar fyrstu menn sigldu fyrir höfðann 1488. Ferðin til baka var þægileg og áreynslulaus og fylgdum við ströndinni að vestan verðu til baka til Höfðaborgar. Sérlega fallegar leiðir og áhrifaríkar.
11/17/2015
Síðustu dagar eru búnir að vera hreint ævintýralegir og hvorki net eða símasamband sem hefur skapað ákveðna stemmningu ( og smá streitu hjá Herdísi sem er í miðjum afmælisundirbúningi). En við sem sagt brunuðum af stað á mánudag út úr menningunni og ókum um dásamlega fallegt landslag. Vínhéruð og sveitir og fórum í gegnum litla bæi svo það var gaman að sjá mannlífið í kring. Þennan mánudag fórum við inn í Cederberg fjallgarðinn og þar var landslagið ótrúlega stórbrotið. Mikið berg og stórir steinar allt um kring og fallegir litir. Á þessu svæði var farið á lítinn bar sem er bókstaflega í engri leið og þar var gaman að koma. Hellt upp á kaffi á gamla mátann og barþjóninn eins og karkater úr bíómynd, síðhærður og skemmtilegur og rak hann barinn en konan hans var bóndi ! Undir kvöld þennan fyrsta dag fórum við inn í Leopards country eða hlébarðaland. Þar er rekin ferðaþjónusta með lítil bjálkahús á svæðinu og var okkur úthlutað eitt hús ásamt einum samferðamanninum, Hákoni sænskum verkfræðingi. Herdísi leið eins og Lauru Ingalls úr Húsinu á Sléttunni og umhverfið dásamlegt og þegar við vorum búin að koma okkur fyrir var gengið ca 15 mín í aðalskála til að borða kvöldmatinn. Það er ekki ofsögum sagt að það reyndi aðeins á taugarnar hjá Herdísi vitandi af hlébörðum allt um kring og öpum en til þess var jú farið, að stíga út úr þægindahringnum ! Frábær kvöldstund sem við áttum þarna við kvöldverðarborðið og húsfreyjan stjanaði í kringum okkur og tónlist Smokey hljómaði í bakgrunninum sem var dálítið kómískt. Síðar um kvöldð fengum við sterkt ljós sérstaklega ætlað til að sjá dýrin, rauð augu þegar við gengum tilbaka. Herdísi leist ekki alveg á blikuna og svo var líka með Hákon svo þeim var skutlað tilbaka en því miður sá Sverrir engin rauð augu röltandi einn tilbaka þótt hann hafi leitað töluvert...kannski eins gott ! Undir miðnætti var svona törfastund þar sem við sátum þrjú og horfðum uppí himinhvolfið með enga ljósmengun og nutum þess að horfa á stjörnunar sem verður að segjast eins og er, voru svo sterkar og síðast en ekki síst, sáum við vetrarbrautina ásamt stjörnuþokum og þessu verður ekki lýst með orðum eða hversu máttugt þessi stund var og hversu lítil við erum í þessum himingeimi.
Á þriðjudeginum var lagt að stað eftir góðan morgunverð undir berum himni og lá leiðin út úr fjallgarðnum og út á slétturnar. Þegar þarna er komið erum við bara búin að vera á malarvegum í misjöfnu ástandi og menn höfðu svolitlar áhyggjur af okkur tveimur á hjólinu á sumum vegunum. En Herdísi treysti sínum og hann vílaði þetta ekkert fyrir sér og fékk töluverða athygli fyrir leikni. Þessi dagur var meira og minna á sléttum S-Afríku og var mikið ryk og mikill hiti og stundum svo mikill að það fór í 36 C. Þá er um að gera að drekka mikið vatn og kæla sig reglulega. Herdís var alveg orðin holdvot af svita í einu stoppinu því fatnaðurinn er nú ekki beint sumarlegur og fékk þá eina gusu, einn brúsa af vatni hellt inná sig frá Chris fararstjóra. Þetta er víst þekkt aðferð þótt hún hafi mótmælt því í fyrstu en viðurkenndi svo að hún virkaði !. Gististað kvöldsins er varla hægt að lýsa en skal reynt. Á milli tveggja fjallgarða í algerri auðn á þurrasta og fámennasta svæði S-Afríku er rekin ferðaþjónusta. Mjög sérstakur karakter sem kom svo í ljós að var bróðir þessa á barnum sem fórum á daginn áður. Gistiaðstaðan eru græn tjöld af einfaldri gerð, gætu verið hertjöld og yfir þetta tjald er smíðað annað tjald úr neti og inni í þessu er eitt rúm, eitt borð og smá ljóstýra. Ævintýraleg stemning þarna í auðninni og svo er aðalhús þar sem andrúmsloftið og stemingin er aftur eins úr bíómynd og svo fréttum við það að stólarnir sem voru í miðjurýminu í kringum varðeldinn sem var svona inni úti voru úr m.a. úr bílum úr bíómyndinni Mad Max. Vonandi sýna myndirnar smá innsýn inn í þessa stemmu og svo spilaði karlinn blues af bestu gerð allt kvöldið Fengum kvöldverð að hætti heimamanna, lambakótilettur með maiísstöppu sem er algerlega bragðlaus en sósa fylgdi með. Á þessum stað Tankwa Tenting Camp er haldin einu sinni á ári mikil hátíð sem heitir Africa Burn og er að fyrirmynd frægra amerískra hátíðar sem heitir Burning Man. Fengum yndislegt sólarlag en karlinn fór með okkur á sérstakan stað þar sem var skilyrði að þegja og njóta þegar sólin seig bakvið fjöllin. Allir steinsváfu svo í þessum tjöldum og að hafa komið á þennan stað verður að minnast síðar meir.
Á miðvikudeginum fórum við áfram sléttur og í svona hóp geta hjólarar ráðið sínum hraða. Einn farastjóri fer ávallt fremst og keyrir töluvert og aftast er annar ásamt fylgdarbíl. Við hjónin höldum okkur nokkurn veginn fyrir miðju því þá erum við töluvert á eftir þeim sem við þjóta en ekki njóta og töluvert á undan þeim sem fara hægt yfir svo við erum oftast eins og ein í heiminum og sleppum við rykið og aðra umferð. Reyndar er nánast engin bílaumferð á þessum vegum sem við höfum farið fram að þessu. Það var farið upp og niður skemmtileg skörð og djúpa dali á mili þess sem við tókumst á við vegina og umhverfið. Við höfum verið dugleg að stoppa og taka myndir en stundum er keyrt ákveðið áfram og þá hefur hraðinn farið alveg uppí 130 km á svona ferjuleiðum. Herdís er að standa sig bara vel sem hnakkaskraut, slakar á og reynir að fylgja hjólinu en það hafa líka komið augnablik þar sem hefur reynt á hana, sbr að keyra niður bratt skarð og hátt niður. Ekki fyrir lofthrædda !
Núna sitjum við enn einu sinni í fallegu húsi innst í djúpum dal og stjörnurnar glitra á himninum. Við fengum aðeins að tengja okkur við prívat net húsráðanda og getum því komið frá okkur nokkrum línum.
Meira kemur þegar við verðum næst í netsambandi ????
Á þriðjudeginum var lagt að stað eftir góðan morgunverð undir berum himni og lá leiðin út úr fjallgarðnum og út á slétturnar. Þegar þarna er komið erum við bara búin að vera á malarvegum í misjöfnu ástandi og menn höfðu svolitlar áhyggjur af okkur tveimur á hjólinu á sumum vegunum. En Herdísi treysti sínum og hann vílaði þetta ekkert fyrir sér og fékk töluverða athygli fyrir leikni. Þessi dagur var meira og minna á sléttum S-Afríku og var mikið ryk og mikill hiti og stundum svo mikill að það fór í 36 C. Þá er um að gera að drekka mikið vatn og kæla sig reglulega. Herdís var alveg orðin holdvot af svita í einu stoppinu því fatnaðurinn er nú ekki beint sumarlegur og fékk þá eina gusu, einn brúsa af vatni hellt inná sig frá Chris fararstjóra. Þetta er víst þekkt aðferð þótt hún hafi mótmælt því í fyrstu en viðurkenndi svo að hún virkaði !. Gististað kvöldsins er varla hægt að lýsa en skal reynt. Á milli tveggja fjallgarða í algerri auðn á þurrasta og fámennasta svæði S-Afríku er rekin ferðaþjónusta. Mjög sérstakur karakter sem kom svo í ljós að var bróðir þessa á barnum sem fórum á daginn áður. Gistiaðstaðan eru græn tjöld af einfaldri gerð, gætu verið hertjöld og yfir þetta tjald er smíðað annað tjald úr neti og inni í þessu er eitt rúm, eitt borð og smá ljóstýra. Ævintýraleg stemning þarna í auðninni og svo er aðalhús þar sem andrúmsloftið og stemingin er aftur eins úr bíómynd og svo fréttum við það að stólarnir sem voru í miðjurýminu í kringum varðeldinn sem var svona inni úti voru úr m.a. úr bílum úr bíómyndinni Mad Max. Vonandi sýna myndirnar smá innsýn inn í þessa stemmu og svo spilaði karlinn blues af bestu gerð allt kvöldið Fengum kvöldverð að hætti heimamanna, lambakótilettur með maiísstöppu sem er algerlega bragðlaus en sósa fylgdi með. Á þessum stað Tankwa Tenting Camp er haldin einu sinni á ári mikil hátíð sem heitir Africa Burn og er að fyrirmynd frægra amerískra hátíðar sem heitir Burning Man. Fengum yndislegt sólarlag en karlinn fór með okkur á sérstakan stað þar sem var skilyrði að þegja og njóta þegar sólin seig bakvið fjöllin. Allir steinsváfu svo í þessum tjöldum og að hafa komið á þennan stað verður að minnast síðar meir.
Á miðvikudeginum fórum við áfram sléttur og í svona hóp geta hjólarar ráðið sínum hraða. Einn farastjóri fer ávallt fremst og keyrir töluvert og aftast er annar ásamt fylgdarbíl. Við hjónin höldum okkur nokkurn veginn fyrir miðju því þá erum við töluvert á eftir þeim sem við þjóta en ekki njóta og töluvert á undan þeim sem fara hægt yfir svo við erum oftast eins og ein í heiminum og sleppum við rykið og aðra umferð. Reyndar er nánast engin bílaumferð á þessum vegum sem við höfum farið fram að þessu. Það var farið upp og niður skemmtileg skörð og djúpa dali á mili þess sem við tókumst á við vegina og umhverfið. Við höfum verið dugleg að stoppa og taka myndir en stundum er keyrt ákveðið áfram og þá hefur hraðinn farið alveg uppí 130 km á svona ferjuleiðum. Herdís er að standa sig bara vel sem hnakkaskraut, slakar á og reynir að fylgja hjólinu en það hafa líka komið augnablik þar sem hefur reynt á hana, sbr að keyra niður bratt skarð og hátt niður. Ekki fyrir lofthrædda !
Núna sitjum við enn einu sinni í fallegu húsi innst í djúpum dal og stjörnurnar glitra á himninum. Við fengum aðeins að tengja okkur við prívat net húsráðanda og getum því komið frá okkur nokkrum línum.
Meira kemur þegar við verðum næst í netsambandi ????
12/10/2015
Á miðvikudagskvöldinu gistum við í litlum bæ sem heitir Sutherland og er hann á kaldasta svæði Suður Afríku og þar í nágrenninu er Suður Afríku stjörnuskoðunarstöðin þar sem við fórum hópurinn um kvöldið og fengum leiðsögn til að skoða stjörnur, stjörnuþokur ofl. en aðalkiggið var að sjá Satúrnus. Þessi staður liggur í 1700 metra hæð yfir sjávarmáli og þarna snjóar stundum á veturnar og þá kemur fólk til að skoða það undur J.
Fimmtudagurinn var frekar léttur hjóladagur, einfaldir malarvegir og ekki mikið um hindranir og ákváðu fararstjórarnir að hafa hann frekar stuttan því förinni var heitið á gististað sem heitir Bosch Luys Kloof (kloof þýðir gil ) og til að fara þangað þarf að hjóla töluverðan spotta niður bratt gil og þá birtist hann. Þarna er rekin ferðaþjónusta. Hjón á besta aldri eða um sextugt sem keyptu fyrir 19 árum þarna gamalt hús og voru að ditta að því næstu árin en fyrir 10 árum ákváðu þau svo að flytja á svæðið. Frá árinu 2009 hefur svo verið rekin þarna ferðaþjónusta og þvílík fegurð í landslagi og allt svo smekklegt hjá þeim. Við fengum hús sem var eitt með öllu en samt hannað á einfaldan og smekklegan hátt með afrísku ívafi. Fjallasýn í fjarska og mikil kyrrð og þið sem hafið áhuga á ferðaþjónustu ættuð að googla þennan stað og skoða.
Við höfum verið að mjaka okkur alltaf austar og austar, frá Western Cape á leið til Eastern Cape og þegar við lögðum að stað á föstudagsmorgunn þá fórum við í fyrsta sinn um græna dali og sáum gróður og bússkap og land sem var ekki bara brúnt og þurrt. Við ókum meðfram Swartberg fjallgarðinum og í gegnum gil í honum og það var hreint stórkostlegt. Þessi fjallgarður tilheyrir svæði sem er kallað litla Karoo sem þýðir þurr staður á afríkönsku. Herdís sagði að hún fílaði sig eins og Hobbita á leið til fjallsins MorMor því við vorum svo smá þarna í gilbotninum þegar við hjóluðum í gegn. Við stoppuðum í litlum bæ við veginn og fengum okkur hádegismat og alltaf þegar við höfum áð í litlum bæjum hafa komið einn til tveir menn og heita því að passa hjólin meðan við borðum. Þeir fá svo þóknun og þetta er greinilega viðurkennd aðferð hér í Suður Afríku hvort sem erum að ræða bíla eða mótorhjól. Það hafði verið ákveðið kvöldinu áður að ef hópurinn treysti sér til að fara erfiða leið sem heimamenn kalla, leiðin til heljar þá skyldi henni bætt við planið dagnn eftir. Þessi leið er torfær og verður fólk að hafa þrek og treysta sér að aka 100 km erfiða vegi upp og niður skörð og hátt niður og ekki fyrir lofthrædda ! 50 km hvora leið og nokkrar sprænur að fara yfir. Það voru allir á því að fara og upplifa það að hafa komið til helvítis. Leiðsögumennirnir ákváðu að skilja kerruna eftir áður en við lögðum að stað við upphafið að veginum og var henni plantað bak við stórt tré og svo var lagt í ann. Við náðum öll á áfangastað en þessi leið reyndi töluvert mikið á okkur 3 sem erum farþegar. Við þurftum að standa mikið og reyna að fylgja með veginum yfir stokka og steina og þetta var gríðarlega erfitt og tók 1 og ½ klst og þarna in the middle of nowhere er rekinn veitingastaður sem tók svo vel á móti okkur með mat og kaffi og það var þreytt hjólafólk sem henti sér í grasið og lét líða úr sér. Herdís ákvað svo að fara með fylgdarbílnum tilbaka ásamt einum 14 ára sem er farþegi hjá pabba sínum og var meiningin að láta líða úr sér og horfa ekki niður ! Enn hvað þá..fleiri ævintýri. Það eru tvær konur að hjóla og önnur þeirra ekki búin að hjóla í mörg ár og hún eftir nokkra kílómetra tilbaka varð gjörsamlega búin á því og missir hjólið í polli og svo aftur og gafst upp. Fyrsti leiðsögumaður var farinn á undan með hópinn og svo átti síðasti leiðsögumaður ( sóparinn ) að koma og svo bílinn eins og alltaf hjá okkur. En þarna erum við sem sagt, Herdís í framsætinu og sá 14 ára aftur í, leiðsögumaðurinn á hjóli, bílstjórinn og uppgefin kona svo það var ekkert annað í stöðunni en að Herdís settist inn í bílinn til að keyra hann tilbaka ! Það hafði verið erfitt að komast til heljar en nú varð bara leiðsögumaðurinn Herdís að taka á honum stóra sínum og skella sér í vitlausa sætið í fyrsta sinn og keyra bílinn tilbaka á þessum erfiða og hæðótta vegi og sem betur fer var ekki mikil umferð því það var varla hægt að mætast þarna á þröngum veginum ! En allt fór vel að lokum og við komum 2 klst síðar en við áætluðum á gististað kvöldsins og ekki laust við að allir hafi verið sprungnir eftir þennan dag en Sverrir fékk smá útrás til að hjóla tilbaka eins og hann myndi gera ef hann væri einn á ferðinni en þar sem við erum tvö á ferðinni núna hefur hann verið í rólegri gír. Þetta föstudagskvöld gistum við á fallegum stað rétt fyrir utan bæinn Prins Albert og þarna reka ung hjón ferðaþjónustu, búa í einu húsi og hafa nokkur til útleigu sem eru án rafmagns og allt voða kósý og í afríkuanda. Leiðsögustrákarnir grilluðu ofan í okkur og það var borðað úti undir stjörnubjörtum himni í myrkvi við olíulampaljós og náttúruhljóð. Um morguninn vöknuðum við svo við umgang í húsinu en þá vorum komnar nokkrar ungar svartar konur til að undirbúa í okkur morgunverð og það var ekki laust við að við fíluðu okkur eins og nýlenduherrahjón þarna í hvítu svefnherberginu með veröndina út í náttúruna og heyrðum skrafið í þjónustustúlkunum. Á þessum dögum höfum við bara hitt hvítt fólk sem rekur ferðaþjónustuog er með mikið af svörtu starfsfólki og vinnuafl er greinilega ódýrt. Hér tala allir afríkönsku, hvítir sem svartir en það er tungumál sem flestir tala í Suður Afríku en hér eru 11 opinber tungumál.
Sjöundi hjóladagurinn var laugardagur og ekki laust við að það væri komin smá skrokkþreyta í þessa sem er nýkomin á miðjan aldur. Það hefur verið gríðalega gaman að fara ókunnar slóðir síðustu daga en einnig oft erfitt og þá sérstaklega þegar vegirnir eru mjög steinóttir og þá þarf að nota lappirnar meira og harðsperrur og smá spenna kemur í skrokkinn. Sverrir finnur ekki fyrir neinu en hann er svo sem í sínu vanalega hjólaformi. Fólk er almennt mjög þreytt á kvöldin eftir langan dag og puð en svo á móti er svo nærandi að ferðast svona um og maður kemst í allt önnur tengsl við náttúruna en að sitja inni í bíl. Þetta er svo miklu meiri upplifun en að vera t.d í Evrópu og alltaf erum við að sjá eitthvað sem grípur hugann. Þennan daginn hjóluðum við bæði á malbiki og á léttum malarvegum og ágætis rólegheita dagur í fallegu umhverfi og undir lok dags komum við á fallegan bóndabæ í Baviaanskloof héraði ( svæðið nefnt eftir öpunum sem eru hér um allt ) þar sem hjón af þýskum ættum í 8lið reka litla ferðaþjónustu meðfram bússkap. Það var tekið vel á móti okkur með gestrisni og vinalegu brosi og búið að dúkka upp borð inni í eldhúsi og stofu handa hópnum og framreiddur ekta sveitamatur sem rann ljúflega niður og í skrifuðum orðum er komið tími til að hætta að blogga og henda sér á koddann því á morgun sunnudag er langur dagur framundan með vonandi allskonar ævintýrum og fallegri náttúru.
Bestu kveðjur heim. Herdís og Sverrir
Fimmtudagurinn var frekar léttur hjóladagur, einfaldir malarvegir og ekki mikið um hindranir og ákváðu fararstjórarnir að hafa hann frekar stuttan því förinni var heitið á gististað sem heitir Bosch Luys Kloof (kloof þýðir gil ) og til að fara þangað þarf að hjóla töluverðan spotta niður bratt gil og þá birtist hann. Þarna er rekin ferðaþjónusta. Hjón á besta aldri eða um sextugt sem keyptu fyrir 19 árum þarna gamalt hús og voru að ditta að því næstu árin en fyrir 10 árum ákváðu þau svo að flytja á svæðið. Frá árinu 2009 hefur svo verið rekin þarna ferðaþjónusta og þvílík fegurð í landslagi og allt svo smekklegt hjá þeim. Við fengum hús sem var eitt með öllu en samt hannað á einfaldan og smekklegan hátt með afrísku ívafi. Fjallasýn í fjarska og mikil kyrrð og þið sem hafið áhuga á ferðaþjónustu ættuð að googla þennan stað og skoða.
Við höfum verið að mjaka okkur alltaf austar og austar, frá Western Cape á leið til Eastern Cape og þegar við lögðum að stað á föstudagsmorgunn þá fórum við í fyrsta sinn um græna dali og sáum gróður og bússkap og land sem var ekki bara brúnt og þurrt. Við ókum meðfram Swartberg fjallgarðinum og í gegnum gil í honum og það var hreint stórkostlegt. Þessi fjallgarður tilheyrir svæði sem er kallað litla Karoo sem þýðir þurr staður á afríkönsku. Herdís sagði að hún fílaði sig eins og Hobbita á leið til fjallsins MorMor því við vorum svo smá þarna í gilbotninum þegar við hjóluðum í gegn. Við stoppuðum í litlum bæ við veginn og fengum okkur hádegismat og alltaf þegar við höfum áð í litlum bæjum hafa komið einn til tveir menn og heita því að passa hjólin meðan við borðum. Þeir fá svo þóknun og þetta er greinilega viðurkennd aðferð hér í Suður Afríku hvort sem erum að ræða bíla eða mótorhjól. Það hafði verið ákveðið kvöldinu áður að ef hópurinn treysti sér til að fara erfiða leið sem heimamenn kalla, leiðin til heljar þá skyldi henni bætt við planið dagnn eftir. Þessi leið er torfær og verður fólk að hafa þrek og treysta sér að aka 100 km erfiða vegi upp og niður skörð og hátt niður og ekki fyrir lofthrædda ! 50 km hvora leið og nokkrar sprænur að fara yfir. Það voru allir á því að fara og upplifa það að hafa komið til helvítis. Leiðsögumennirnir ákváðu að skilja kerruna eftir áður en við lögðum að stað við upphafið að veginum og var henni plantað bak við stórt tré og svo var lagt í ann. Við náðum öll á áfangastað en þessi leið reyndi töluvert mikið á okkur 3 sem erum farþegar. Við þurftum að standa mikið og reyna að fylgja með veginum yfir stokka og steina og þetta var gríðarlega erfitt og tók 1 og ½ klst og þarna in the middle of nowhere er rekinn veitingastaður sem tók svo vel á móti okkur með mat og kaffi og það var þreytt hjólafólk sem henti sér í grasið og lét líða úr sér. Herdís ákvað svo að fara með fylgdarbílnum tilbaka ásamt einum 14 ára sem er farþegi hjá pabba sínum og var meiningin að láta líða úr sér og horfa ekki niður ! Enn hvað þá..fleiri ævintýri. Það eru tvær konur að hjóla og önnur þeirra ekki búin að hjóla í mörg ár og hún eftir nokkra kílómetra tilbaka varð gjörsamlega búin á því og missir hjólið í polli og svo aftur og gafst upp. Fyrsti leiðsögumaður var farinn á undan með hópinn og svo átti síðasti leiðsögumaður ( sóparinn ) að koma og svo bílinn eins og alltaf hjá okkur. En þarna erum við sem sagt, Herdís í framsætinu og sá 14 ára aftur í, leiðsögumaðurinn á hjóli, bílstjórinn og uppgefin kona svo það var ekkert annað í stöðunni en að Herdís settist inn í bílinn til að keyra hann tilbaka ! Það hafði verið erfitt að komast til heljar en nú varð bara leiðsögumaðurinn Herdís að taka á honum stóra sínum og skella sér í vitlausa sætið í fyrsta sinn og keyra bílinn tilbaka á þessum erfiða og hæðótta vegi og sem betur fer var ekki mikil umferð því það var varla hægt að mætast þarna á þröngum veginum ! En allt fór vel að lokum og við komum 2 klst síðar en við áætluðum á gististað kvöldsins og ekki laust við að allir hafi verið sprungnir eftir þennan dag en Sverrir fékk smá útrás til að hjóla tilbaka eins og hann myndi gera ef hann væri einn á ferðinni en þar sem við erum tvö á ferðinni núna hefur hann verið í rólegri gír. Þetta föstudagskvöld gistum við á fallegum stað rétt fyrir utan bæinn Prins Albert og þarna reka ung hjón ferðaþjónustu, búa í einu húsi og hafa nokkur til útleigu sem eru án rafmagns og allt voða kósý og í afríkuanda. Leiðsögustrákarnir grilluðu ofan í okkur og það var borðað úti undir stjörnubjörtum himni í myrkvi við olíulampaljós og náttúruhljóð. Um morguninn vöknuðum við svo við umgang í húsinu en þá vorum komnar nokkrar ungar svartar konur til að undirbúa í okkur morgunverð og það var ekki laust við að við fíluðu okkur eins og nýlenduherrahjón þarna í hvítu svefnherberginu með veröndina út í náttúruna og heyrðum skrafið í þjónustustúlkunum. Á þessum dögum höfum við bara hitt hvítt fólk sem rekur ferðaþjónustuog er með mikið af svörtu starfsfólki og vinnuafl er greinilega ódýrt. Hér tala allir afríkönsku, hvítir sem svartir en það er tungumál sem flestir tala í Suður Afríku en hér eru 11 opinber tungumál.
Sjöundi hjóladagurinn var laugardagur og ekki laust við að það væri komin smá skrokkþreyta í þessa sem er nýkomin á miðjan aldur. Það hefur verið gríðalega gaman að fara ókunnar slóðir síðustu daga en einnig oft erfitt og þá sérstaklega þegar vegirnir eru mjög steinóttir og þá þarf að nota lappirnar meira og harðsperrur og smá spenna kemur í skrokkinn. Sverrir finnur ekki fyrir neinu en hann er svo sem í sínu vanalega hjólaformi. Fólk er almennt mjög þreytt á kvöldin eftir langan dag og puð en svo á móti er svo nærandi að ferðast svona um og maður kemst í allt önnur tengsl við náttúruna en að sitja inni í bíl. Þetta er svo miklu meiri upplifun en að vera t.d í Evrópu og alltaf erum við að sjá eitthvað sem grípur hugann. Þennan daginn hjóluðum við bæði á malbiki og á léttum malarvegum og ágætis rólegheita dagur í fallegu umhverfi og undir lok dags komum við á fallegan bóndabæ í Baviaanskloof héraði ( svæðið nefnt eftir öpunum sem eru hér um allt ) þar sem hjón af þýskum ættum í 8lið reka litla ferðaþjónustu meðfram bússkap. Það var tekið vel á móti okkur með gestrisni og vinalegu brosi og búið að dúkka upp borð inni í eldhúsi og stofu handa hópnum og framreiddur ekta sveitamatur sem rann ljúflega niður og í skrifuðum orðum er komið tími til að hætta að blogga og henda sér á koddann því á morgun sunnudag er langur dagur framundan með vonandi allskonar ævintýrum og fallegri náttúru.
Bestu kveðjur heim. Herdís og Sverrir
13/10/2015
Á sunnudagsmorgun vöknuðum við upp í svölu en fallegu veðri. Fararstjórarnir voru búnir að vara okkur við því að það gæti rignt, en sem betur fer fór hún framhjá því dagurinn átti að fara í að hjóla í gegnum Baviaansklooft þjóðgarðinn. Spenningurinn var töluverður því það er töluvert um villt líf þarna og jafnvel möguleikar á að sjá buffaló og apa, en við fengum skýr fyrirmæli um það að ef við sæjum einn eða fleiri buffalóa, að alls ekki stoppa til að taka myndir ! Þeir þykja með afbrigðum vitlausir og eiga það til að stanga allt sem fyrir þeim verður. Eftir að hafa kvatt Peter bónda og hans frú lögðum við í ann um 9 leytið. Þegar komið var að þjóðgarðshliðinu þurfti að skrá alla inn og hver og einn látinn skrifa undir skjal sem segir að viðkomandi sé á eigin ábyrgð þarna í þjógarðinum. Þegar við förum svo út hinum megin er aftur merkt við þannig að ljóst sé að einhver hafir ekki skilað sér í gegn. Þetta eru um 75 km leið þarna í gegn, og leiðsögumennirnir okkar og þá sérstaklega heimamennirnir Werner og Stefan voru búnir að nefna að þarna gæti reynt mikið á hjólamenn og þeirra kunnáttu og tækni. Þeir höfðu farið þetta einhverjum vikum áður og þá var vegurinn þokkalegur en erfiður á köflum og nokkrar vatnshindranir og ein átti að vera sérstaklega erfið, vatn sem rann 70 metra eftir veginum og botninn erfiður viðureignar því hann væri stórgrýttur og sleipur á köflum. Svo það var spenna í hópnum þegar lagt var að stað og ljóst að það yrðu einhver ævintýri í deginum og í byrjum gekk allt vel og við fengum þokkalegan malarveg framan af og apahópar allt um kring og fallegt umhverfi. En svo kom að langa vatnskaflanum og til að gera langa sögu stutta þá voru það aðeins þrjú hjól af ellefu sem komust yfir án aðstoðar og að sjálfsögðu var íslenski víkingurinn einn af þeim. Að þessu sinni var ekkert vit í að Herdís sæti aftan á hjólinu, því fólk var búið að detta á hliðina og blotna illa, þannig að Herdís ákvað að vera aftan á kerrunni á fylgdarbílnum, en svo fór nú reyndar að Herdís þurfti að vaða helminginn af leiðinni, því jeppinn festist út í miðri ánni, ( bíllinn var bilaður þannig að ekki var hægt að setja í framdrifið ) svo það voru blautir, þreyttir og hamingjusamir hjólamenn ( og konur ) sem héldu áfram förinni í gegnum garðinn. Stuttu síðar kom svo vegakafli sem reyndi mikið á. Vegurinn var nánast allur uppi í mót, steinar, sandur og sundurgrafinn á stórum köflum, og því ansi torfær. Ein konan sem var farþegi datt þegar ökumaðurinn missti hjólið á hliðina og annar næstum því líka, svo það reyndi mikið á hjólamenn og ekki síður á farþegana að hoppa og skoppa með uppí mót á vegi sem er varla hægt að kalla veg. Það var tekin pása eftir nokkra kílometra og fólk pústaði og svo var haldið áfram og það fóru alls 4 klst í það að hjóla þessa 75 km og svo fóru klst í að pústa og koma öllum heilum yfir vatnstorfæruna svo hádegismaturinn var borðaður seint þennan daginn eða kl. 15. Leið okkar lá norður og við vorum að keppa við klukkuna því hér myrkvar um 18.30 og enn voru ansi margir kílómetrar eftir. En þá tók að springa, fyrst hjá einum og svo öðrum þannig að það þurfti að bæta og allt tók sinn tíma. Vegna þessa hjóluðum við inn í myrkvið en sem betur fer á malbiki lengst af á þessum millikafla en svo var lokakaflinn að hótelinu malarvegur sem var ansi holóttur svo það var þreytt fólk sem kom á hótelið um kl. 20 um kvöldið og öllum orðið skítkalt enda votir í fæturnar frá deginum og þetta var kaldur dagur, um 13 gráður svo gott að komast loksins í hús eftir 11 klst. dag. Hótelið sem við dvöldum á heitir Zuurberg Pass og var stofnað 1861 og þótti rosalega fínt í gamla daga og þangað kom fólk á hestvögnum úr nærliggjandi bæjum og borgum til að fara í orlof. Það var ansi gaman að koma þarna og fengum við fínt parhús en þegar var verið að að útdeila lyklum á hópinn þá fannst engin Ms. Jonsdottir. Bara Mr. Thorsteinsson og Ms. Thomson svo það var mikið hlegið þarna í móttökunni.
Við sáum daginn eftir alveg í hyllingum því það átti að verða hvíld frá hjólamennsku og þá sérstaklega Herdís sem leið eins og hún hefði lent undir valtara eftir daginn. En klukkan 06.00 var farið á fætur og 14 klst safaridagur beið framundan og við vorum að hlæja að því miðaldra hjónin að maður þarf að hafa þrælmikið þrek til að fara í svona orlof ! En skemmtilegur dagur fyrir utan óþægilegan Land rover en þeir virðast ekki alveg hafa skilning á fjöðrun bíla hérna megin. Það er varla hægt að lýsa því að sjá villt dýr í sínu náttúrulega umhverfi og stundum fór um okkur og þá sérstaklega Herdísi fiðringur í magann þegar þau komu of nálægt bílnum þótt það væri búið að segja manni að þau væru orðin vön að sjá bíla. Ljónið, konungur dýraríkisins birtist óvænt þar sem við komum lullandi á einum staðnum og Herdís bókstaflega sökk niður á gólf því stundin var svo áhrifarík. Það var auðvitað myndað af samferðafélögunum og hægt að hlæja að þessu síðar um kvöldið ! Það var rosalega indæll drengur, Dale sem var leiðsögumaðurinn okkar og ansi skemmtilegt hvernig þeir gerðu þetta. Hver og einn leiðsögumaður á sinn bíl og eftir daginn var farið með okkur á lítinn veitingastað sem var að mestu opinn út og þar stóðu þeir svo allir leiðsögumennirnir bak við pottana og útdeildu í okkur kvöldmatnum og svo var hvert borð merkt þeim og sátum við því saman og borðuðum saman. Það verður að viðurkennast að þessi dagur var okkur frekar langur en verður ávallt í minningunni því allt svo öðruvísi en maður á að venjast. En þegar uppá hótel var komið um kl. 22 var ekkert annað í stöðunni en að halla sér því lengsti hjóladagurinn var framundan.
Þennan þriðjudag 13. okt byrjuðum við á því að henda afmæliskveðju til hans Hauks okkar sem fagnar 22 ára afmæli og svo var lagt í ann. 450 km dagur og mikið rok og barningur en sem betur fer mest á auðveldum vegum en fjölförnum til að komast vestar á bóginn en nú lá leiðin til strandar þar sem við ætlum að eyða næstu 2 dögum. Við erum komin á svæði sem er kallað Wilderness og það var eins og að koma á þýskt býli snemma á 19 öld. Við komumst svo að því að þetta hótel á þýskur doktor sem kemur endrum og eins og athugar sín mál. Herbergið er hið glæsilegasta og þótt setning dagsins hafi verið, hvað eru margir kilómetrar eftir sem ómaði í eyru Sverris í 9 klst..þá er allt gleymt þegar maður er kominn á svona áfangastað. Í töluðum orðum erum við að fara út að borða og á morgun á að vera langþráður hvíldardagur en við ætlum að fara í leiðsögutúr um fátækrahverfi Knysna og það verður án efa eftirminnilegt.
Bestu kveðjur heim. Herdís og Sverrir
Við sáum daginn eftir alveg í hyllingum því það átti að verða hvíld frá hjólamennsku og þá sérstaklega Herdís sem leið eins og hún hefði lent undir valtara eftir daginn. En klukkan 06.00 var farið á fætur og 14 klst safaridagur beið framundan og við vorum að hlæja að því miðaldra hjónin að maður þarf að hafa þrælmikið þrek til að fara í svona orlof ! En skemmtilegur dagur fyrir utan óþægilegan Land rover en þeir virðast ekki alveg hafa skilning á fjöðrun bíla hérna megin. Það er varla hægt að lýsa því að sjá villt dýr í sínu náttúrulega umhverfi og stundum fór um okkur og þá sérstaklega Herdísi fiðringur í magann þegar þau komu of nálægt bílnum þótt það væri búið að segja manni að þau væru orðin vön að sjá bíla. Ljónið, konungur dýraríkisins birtist óvænt þar sem við komum lullandi á einum staðnum og Herdís bókstaflega sökk niður á gólf því stundin var svo áhrifarík. Það var auðvitað myndað af samferðafélögunum og hægt að hlæja að þessu síðar um kvöldið ! Það var rosalega indæll drengur, Dale sem var leiðsögumaðurinn okkar og ansi skemmtilegt hvernig þeir gerðu þetta. Hver og einn leiðsögumaður á sinn bíl og eftir daginn var farið með okkur á lítinn veitingastað sem var að mestu opinn út og þar stóðu þeir svo allir leiðsögumennirnir bak við pottana og útdeildu í okkur kvöldmatnum og svo var hvert borð merkt þeim og sátum við því saman og borðuðum saman. Það verður að viðurkennast að þessi dagur var okkur frekar langur en verður ávallt í minningunni því allt svo öðruvísi en maður á að venjast. En þegar uppá hótel var komið um kl. 22 var ekkert annað í stöðunni en að halla sér því lengsti hjóladagurinn var framundan.
Þennan þriðjudag 13. okt byrjuðum við á því að henda afmæliskveðju til hans Hauks okkar sem fagnar 22 ára afmæli og svo var lagt í ann. 450 km dagur og mikið rok og barningur en sem betur fer mest á auðveldum vegum en fjölförnum til að komast vestar á bóginn en nú lá leiðin til strandar þar sem við ætlum að eyða næstu 2 dögum. Við erum komin á svæði sem er kallað Wilderness og það var eins og að koma á þýskt býli snemma á 19 öld. Við komumst svo að því að þetta hótel á þýskur doktor sem kemur endrum og eins og athugar sín mál. Herbergið er hið glæsilegasta og þótt setning dagsins hafi verið, hvað eru margir kilómetrar eftir sem ómaði í eyru Sverris í 9 klst..þá er allt gleymt þegar maður er kominn á svona áfangastað. Í töluðum orðum erum við að fara út að borða og á morgun á að vera langþráður hvíldardagur en við ætlum að fara í leiðsögutúr um fátækrahverfi Knysna og það verður án efa eftirminnilegt.
Bestu kveðjur heim. Herdís og Sverrir
15/10/2015
Síðustu daga höfum við séð á ferðum okkar fátækrahverfi sem eru oftast í útjaðri bæja eða borga. Það hefur oft farið um mann að horfa þangað þegar við höfum átt leið framhjá þannig að þegar það bauðst tækifæri til að heimsækja eitt slíkt hverfi með heimakonum þá ákváðum við að eyða hvíldardeginum í það. Við fórum nokkur saman úr hópnum og hittum fyrst konu sem heitir Ella og hennar saga er í stuttu máli sú að hún fékk köllun til að hjálpa börnum og reyna að gera allt svo þau lendi ekki á götunni. Hún býr í Township sem er 25.000 manna (það þykir lítið) fátækrahverfi ( Grafarvogur/Akureyri) í hlíðum Knysna, bæjar við suðurströndina. Sjálf hafði hún alist upp á bóndabæ hjá einstæðri móður sem var þar vinnukona. Ella er 42 ára af ættbálk Xhosa sem hún sagði að væri vinsamlegt og hlýtt fólk. Hún þurfti að vinna mikið sem ung stelpa en gat samt klárað barnaskólann og labbaði 7km á dag yfir ár og land til að komast í sinn skóla. Eftir skólann vann hún áfram á bóndabænum með móður sinni en reglan var/er þannig að ef þú mætir ekki í vinnuna þá missir þú húsnæðið þitt hjá bóndanum. Um 24 ára aldur ákvað hún að reyna að mennta sig betur og fór í framhaldsskóla og var svo heppin að fá vinnu við að hjálpa til í kirkju þar sem hún kynntist konu, Penny sem hafði flust frá Zimbabew nokkrum árum áður. Þetta var fyrir 16 árum og þær urðu perluvinkonur en höfðu mjög ólíka uppruna. Penny var af hvítum ættum sem hafði haft þjóna meðan Ella þurfti að þræla sér út til að eiga í sig og á. En sem sagt, þær finna það að þær vilja leggja sitt af mörkum til að hjálpa börnum í fátækrahverfinu þar sem Ella bjó og í dag reka þær litla ferðaþjónustu ásamt því að Ella er prestur og sinnir þarna almennri samfélagsþjónustu og allir þekkja hana. Þeir peningar sem koma af svona heimsókn og eins og við fórum í dag fara í að reka 5 hús þar sem núna búa 20 börn sem þær hjálpa eða eins og Ella sagði sjálf, búa þeim heimili svo þau þurfi ekki að fara á munaðarleysingjaheimili eða götuna. Það að hafa hitt þessar konur hafði mikil áhrif á okkur og hvað lítið þarf til að gera heiminn betri því í svona stóru landi eins og Suður Afríka sem er 54-56.000.000 manna þjóð þá er hætt við því að náunginn skipti ekki máli. Við heimsóttum búðina í hverfinu sem var í litlum skúr, hárgreiðslustofu sem var inni í gámi, leiksskóla þar sem allir fögnuðu okkur og vildu knúsa og Sverrir fékk mikla athygli og veltist um með þeim um allt gólfið og svo sungu þau svo fallega fyrir okkur. Ella bauð okkur svo heim til sín þar sem boðið var uppá te og kex og spjallað saman um lífið og tilveruna og svo var sungið og trommað og ég held að við eigum ekki aftur eftir að upplifa svona heimsókn aftur. Það var okkar beggja upplifum að koma þarna inn fyrir í hverfið í stað þess að þjóta framhjá, breytti sýn okkar á þetta fólk sem hefur ekki mikið á milli handanna. Allir voru vel klæddir, börnin kát og fólk bara lifir sínu lífi og þekkir lítið annað og að sögn Ellu eru að sjálfsögðu vandamál þarna sem annars staðar en flestir una vel við sitt. í sumum húsunum er ekki rennandi vatn né klósett svo aðstæður er all ólíkar því sem við eigum að venjast. Ella sagði að t.d í Jóhannesarborg væri svona hverfi en með yfir 3 milljón íbúa og það væri eriftt að eiga við aðstæður þar en í þessu hverfi hefði myndast samkennd á milli íbúa og allir hjálpa til ef á þarf að halda. Virkilega eftirminnilegur dagur og þótt við séum komin á miðjan aldur og séð ýmislegt þá er það aldrei eins og að sjá og hitta raunverulegt fólk og að fá að hitta svona engla eins og Ellu og Penny eru , var lífsreynsla og mannbætandi.
17/10/2015
Fimmtudagurinn var tekinn frekar snemma og hjólað frá þessu fallega stað Wildernes í átt til strandar Indlandshaf. Þetta var ekki svo erfiður dagur því hann var sambland af malbiki og malarvegum . Þarna hjóluðum við í gegnum landbúnaðarsvæði og sáum fallegt landslag og afríska bóndabæi. Alls staðar fólk úti að vinna í vorinu, sáum lömb og kálfa og sérstakt að vera svona í öðrum árstíma en heima. Hugurinn í okkur segir að það sé komið haust og vetur framundan en hér er vor og sumarið framundan. Komum í skemmtilegan bæ um hádegisbilið sem heitir Barrydale og þar fórum við á skemmtilega röff veitingastað sem heitir Diesel and Creme. Sverrir pantaði sér að sjálfsögðu einn diesel burger með öllu sem var fyrir fullorðna. Eftir matinn fórum við skemmtilegan malarveg að á þar sem var prammi og ferjumenn og þar var handaflið notað til að draga okkur yfir. Ekki má mikið út af bera því í þessari á eru hákarlar sem nefnast Bullshark og ekki því vænlegt að falla ofan í ! Þessi dagur fór í tæpa 400 km og Herdís var alveg komin með nóg af malarvegum þegar við enduðum daginn á fallegum stað við Indlandshaf sem heitir Waenhuiskrans. Þarna var búið að bóka fyrir okkur gistingu á eina hóteli bæjarins sem heitir Arniston og var byggt 1935 og er úr alfararleið og þangað kemur fólk til að hvíla sig og njóta friðar. Þarna eru frístundahús allt í kring en engin þjónusta sbr. matarbúð, banki, apótek og þess háttar. svo þú ert ekkert að fara að gera neitt annað en að hreyfa þig eða slaka á . Um kvöldið var okkur boðið í vínsmökkun hjá local ræktanda og var það mjög áhugavert. Hann er syðsti vínræktandi í Afríku og er með ágætis vín sem hafa fengið viðurkenningar en við höfum svo sem ekki mikið vit á þeim bransanum :).
Síðasti dagur ferðarinnar og sá 13ndi rann uppá föstudeginum eldsnemma því það var takmarkið að vera komin til Höfðaborgar til að skila hjólunum kl. 17.00. Við renndum því að stað um 08.30 og fyrsti áfangastaður var syðsti oddi Afríku sem heitir L'Aghulas við Indlandshaf. Merkilegt að koma á þennan stað og þá erum við hjónin búin að fara saman á nyrsta stað Norður Ameríku (Prudhoebay) og núna hingað. Reyndar er Sverrir líka búinn að koma á syðsta odda Suður Ameríku (Ushuaia) en það gerði hann síðastliðinn vetur í Pan American Highway ferðinni sinni. Síðan lá leiðin í vinsælan ferðamannabæ sem heitir Hermanus og er vinsæll áfangastaður ferðamanna sem vilja koma í hvalaskoðun. Það var boðið uppá það í ferðinni að fara en við hjónin ákváðum frekar að skoða bæinn og taka því rólega og sem ekki miklir sjóarar og Herdís á það til að verða sjóveik. Við röltum því aðeins um í þessum fallega bæ meðan hinir fóru í túrinn en það var ansi heitt að rölta í mótorhjólabuxum og skóm en við létum okkur hafa það og fórum svo á fallegan veitingastað við sjávarmálið og fengum okkur lunch. Þar allt í kring er fólk með myndavélar og sjónauka og þarna í víkinni þar sem við sátum og borðuðum hádegismatinn kom hver sýningin af fætur annari frá þessum stóru skepnum jarðar ! Okkur fannst við því hafa heldur betur slegið tvær flugur í einu höggi, sluppum við bátinn og fengum stúkusæti í hvalaskoðun með góðum mat við ströndina :).
Síðasti leggurinn var gríðalega fallegur þar sem við hjóluðum meðfram ströndinni í átt að Höfðaborg. Undir kl. 16.00 lentum við svo í töluverði umferð á leiðinni inn í borgina og tafði það okkur umtalsvert og olli smá streitu hjá Herdísi að vera á hraðbraut og þurfa að fara á milli bíla marga kílómetra til að pjakka okkur áfram.
En það hafðist og mikil gleði og ánægja að komast heil og höldnu á lokastað og allir yfir sig ánægðir að hafa klárað þetta. Þetta var 15 manna hópur með leiðsögumönnum og enginn lenti í neinu meiriháttar og það er ekki sjálfsagt mál í svona ævintýraferð. Það sá á nokkrum hjólum eftir að hafa lagst á hliðina hér og þar en allt minniháttar.
Við hjónin vorum sæl og glöð og vel heppnuð og eftirminnileg afmælisferð að baki ! Suður Afríka er svo sannarlega stórkostlega fallegt land, mannfólkið hlýtt og gott og alltaf stutt í brosið hjá þeim sem við hittum. Takk þið sem gáfuð ykkur tíma í að lesa en þetta blogg er okkar dagbók til að halda utan um ferðir Sverris ferðalangs á mótorhjólinu sínu og hver veit nema Herdís eigi eftir að skella sér með aftur en hún sér sig verða fallegt gráhært hnakkaskraut :).
Síðasti dagur ferðarinnar og sá 13ndi rann uppá föstudeginum eldsnemma því það var takmarkið að vera komin til Höfðaborgar til að skila hjólunum kl. 17.00. Við renndum því að stað um 08.30 og fyrsti áfangastaður var syðsti oddi Afríku sem heitir L'Aghulas við Indlandshaf. Merkilegt að koma á þennan stað og þá erum við hjónin búin að fara saman á nyrsta stað Norður Ameríku (Prudhoebay) og núna hingað. Reyndar er Sverrir líka búinn að koma á syðsta odda Suður Ameríku (Ushuaia) en það gerði hann síðastliðinn vetur í Pan American Highway ferðinni sinni. Síðan lá leiðin í vinsælan ferðamannabæ sem heitir Hermanus og er vinsæll áfangastaður ferðamanna sem vilja koma í hvalaskoðun. Það var boðið uppá það í ferðinni að fara en við hjónin ákváðum frekar að skoða bæinn og taka því rólega og sem ekki miklir sjóarar og Herdís á það til að verða sjóveik. Við röltum því aðeins um í þessum fallega bæ meðan hinir fóru í túrinn en það var ansi heitt að rölta í mótorhjólabuxum og skóm en við létum okkur hafa það og fórum svo á fallegan veitingastað við sjávarmálið og fengum okkur lunch. Þar allt í kring er fólk með myndavélar og sjónauka og þarna í víkinni þar sem við sátum og borðuðum hádegismatinn kom hver sýningin af fætur annari frá þessum stóru skepnum jarðar ! Okkur fannst við því hafa heldur betur slegið tvær flugur í einu höggi, sluppum við bátinn og fengum stúkusæti í hvalaskoðun með góðum mat við ströndina :).
Síðasti leggurinn var gríðalega fallegur þar sem við hjóluðum meðfram ströndinni í átt að Höfðaborg. Undir kl. 16.00 lentum við svo í töluverði umferð á leiðinni inn í borgina og tafði það okkur umtalsvert og olli smá streitu hjá Herdísi að vera á hraðbraut og þurfa að fara á milli bíla marga kílómetra til að pjakka okkur áfram.
En það hafðist og mikil gleði og ánægja að komast heil og höldnu á lokastað og allir yfir sig ánægðir að hafa klárað þetta. Þetta var 15 manna hópur með leiðsögumönnum og enginn lenti í neinu meiriháttar og það er ekki sjálfsagt mál í svona ævintýraferð. Það sá á nokkrum hjólum eftir að hafa lagst á hliðina hér og þar en allt minniháttar.
Við hjónin vorum sæl og glöð og vel heppnuð og eftirminnileg afmælisferð að baki ! Suður Afríka er svo sannarlega stórkostlega fallegt land, mannfólkið hlýtt og gott og alltaf stutt í brosið hjá þeim sem við hittum. Takk þið sem gáfuð ykkur tíma í að lesa en þetta blogg er okkar dagbók til að halda utan um ferðir Sverris ferðalangs á mótorhjólinu sínu og hver veit nema Herdís eigi eftir að skella sér með aftur en hún sér sig verða fallegt gráhært hnakkaskraut :).